g) in memoriam

g) In memoriam

afscheid van een wijs en goed man

afscheid van een verzoener van mensen

afscheid van een werker, een doener

afscheid van een vredebrenger, geen oorlog maar FRUIT uitvoeren

afscheid van een hagelander die ontelbare bomen bloeien liet

afscheid van een mens die geloofde in vrouw en familie

afscheid van een medemens die mensen doorgronden kon

afscheid van een iemand die het goede in iedereen beloonde

afscheid van een ondernemer die werk schiep

afscheid van een gelovig man in vele vormen

afscheid ...en toch geen afscheid, maar een  her-verwelkomen

verwachting hem in onze geest nog dikwijls te ontmoeten

verwachting hem in gedachten sterkte te vragen

verwachting hem nog dikwijls te citeren

verwachting om van zijn gepast leren zwijgen te leren

verwachting zijn heilzame invloed verder te zetten

verwachting zijn lessen aan het moderne leven door te geven

verwachting van zijn goed doen verder te willen geven

verwachting van ons aan zijn daadkracht op te trekken

verwachting van een steeds betere wereld

verwachting van hem in ons eindstation weer te zien

-voor pa

+Waarom, waarom alleen verdriet...laten we ons ook verheugen...want zij die haar hele leven lang licht was voor anderen, is nu zelf weer licht geworden...licht,...energie...zondermeer.

Haar grootste wens zou zijn geweest...en zal zijn...dat haar naasten nu ook in haar plaats 'licht' voor hun naasten zouden verspreiden.   (voor de Peet  van C uit  R.)

+"Een bekwaam man,  een man van z'n woord, een man die deed wat van hem, van ons verwacht wordt; ging van ons heen." voor P uit MW

+ "Lente.  Sommige takken bloesemen hier op aarde niet meer.  De boom in zijn geheel blijft bestaan; zal nimmer vergaan.  Laat ons dankbaar zijn voor zulk een moedige leven en het schone dat er uit voortvloeide" voor MD uit MK                                                                                      -----+"Het leven is vaak een ondoorgrondelijk en mooi of hard geheim.  Ik ben ervan overtuigd dat jullie grootvader en vader daar heel veel van wist...dat weet ik uit de weinige momenten dat ik met hem contact had..."  voor vader van VWR                    

 +"De dood is misschien ook gewoon muziek zonder noten.  De dood zijn misschien kleuren en energieeen in de anti-materie, die wij amper kennen.  Is er nog een isselwerking ?  Lokken en duwen deze krachten ons weer weg tot op de dag dat we genoeg gezorgd hebben en zoveel andere dingen meer ?  (zomaar)?

+"Vaak dacht ik met plezier aan je terug.  Nu is 't hier voor jou achter de rug.  Je genoot van het opgroeiende kind tijdens mijn jeugd.  Werken deed ons allebei deugd.  Op 't veld, in 't magazijn, waar het ok mocht zijn...  samen hadden wij het dikwijls heel fijn.  Je was zowel soms heel ernstig als geamuseerd.  Hoe je familie je hart bezighield is iets dat jou eert.

Nooit vergeet ik de manier waarop je vertelde en je lachende ogen die soms de drukte ontknelde.

Je bent me er eentje geweest.  Vier nu maar eeuwig feest ?  for ever aerts   C uit MK

+"dagboekerige zieleimpressies : een paar bloemmetjes uit de linker -en rechterpot van vaders ouders getrokken en tussen m'n handen verfrommeld en de reuk opgesnoven...grootvader verdiende een betere foto, één van toen hij nog niet ziek was.  Wandelend tussen de graven van diegenen waarvan je der heel veel kende, krijg je het gevoel 'wat een pak mensen heb ik al zien passeren'...ieder individu roept bepaalde dingen in je

op...wat misschien niet zo goed mogelijk zou geweest zijn als je niet zo vroeg alleen, maar op een druk kerkhof wandelen zou.

Tijd is verleden en heden en kiem van de toekomst tegelijk.  De kiem van de toekomst kan alle richtingen uit en tegelijkertijd ook weer niet, want die kiem wordt gedetermineerd door verleden en heden samen...het heden en verleden samen, is de ware aard.

De toekomst, iedere wording van ware aard." over, voor ? allen

+"over  iemand die in huis opgebaard staan verkoos : over dood gaan kan je veel filosoferen, maar een geliefde nog een paar dagen temidden van haar geliefden kunnen koesteren en in het hart dragen...moet zo stil en diepzinnig zijn...dat woorden niet meer nodig zijn." moeder van S

+"Al heb ik hem de laatste jaren maar een paar maal ontmoet, hij heeft me vaak 'vergezeld' de keren dat ik aan hem dacht en over hem sprak.  Jullie zullen zeker ongetwijfeld weten wat ik bedoel.  Ik leerde hem echt kennen tijdens het fruitplukken en z'n zachte aard en geduld zouden voor veel andere mensen zeker een zege zijn.  EVER ARD...in die zin leeft hij for ever"

+"geachte lezersrubriek : de weekeinddoden en gewonden in mijn omgeving beu, vraag ik langs deze weg of de tv-stations soms geen waarschuwende, tot bezinning oproepende spots kunnen uitzenden, tussen al die opgefokte reklamespots en geweldfilms door.  Laat ons hen allen met onze telefoontjes bestoken...bel naar de inlichtingen voor hun telefoonnummers"

+"Worstel niet te lang met vragen die je niet kan oplossen...de verwondering om hem blijft.

Zelfs uiterlijk rustige mensen ontkomen niet aan de onvoorspelbaarheid van  die dingen waarvan wij slechts een vermoeden kunnen hebben.  Iedereen blijft eigenlijk voor een stuk ondoorgrondelijk...ook in het vervulen van onze funktie naar diegenen rondom ons" zomaar ? ? ? ?

+"Woorden voor hem.  W. luister even, zoals op zo'n hele stille avond met alleen maar het licht van een kaars.  Nu je door een ...toeval aan een anderssoortig bestaan begint ?  Nu we je stoffelijke verschijning zullen moeten leren missen.  Nu je, zoals nooit tevoren in ons aanwezig bent.  Nu er, nog meer dan vroeger 'iets van ouw in ons' de werkplaats of de trainingszaal vult.

Nu je famillie en vrienden en vriendinnen rouwen...en hele dagen en nachten lang van 'inwendig kommunikeren met jouw' zijn vervuld.  Nu de hele streek zich je jovaliteit herinnert.  Nu je geliefde een deel van het sterke en zachte van de man die je bent gaat leren missen.

Nu wij allen aan je denken en wenen.  Nu de jeugdbeweging van jouw verantwoordelijkheid zal blijven leren.  Zeg ons nu voortaan op een nieuwe wijze wat we door ons geloven in jou willen 'vernemen' :  dat we je nog zullen kunnen voelen , dat we je binnensmonds om raad kunnen vragen, dat je tot onszelf nog mag spreken in de taal der symbolen en die van de intuitie...en niet alleen op momenten dat we bezig zijn met stommiteiten te doen, dat we nog een eeuwigheid lang mekaar tot gezeldschap mogen zijn; zoals een weinig gedichten over weinig mensen heel veel over velen uitdrukken.  Onze pijn zullen we loslaten, ons goed gevoel over jou is zo onverwoestbaar en eeuwigdurend als alle elektronen in de aarde, het water, de lucht en het licht dat zijn.  Schijn nu over ons, nu je ook een stuk terug licht geworden bent, want het kan hier beneden niet alleen 's nachts serieus donker worden. voor WS uit MK

+uit 'voor RC uit T' :"  Het timbre van z'n stem die op een wijze, zachte manier overtuigen wou, zullen we nu moeten missen.  Het opzoeken van eenzamheid als het lichaam niet meer wil.

De duif op z'n schouder, gewend aan z'n roepen.  Hij heeft hoge daken beklommen en velen in de diepte van hu ziel geraakt.  Hij had een wereld aan wijsheid gewonnen en was door eigen ervaring R-volmaakt.  Hij werd op dezelfde dag als de dichter HDC begraven en was als zelfstandig werkman een even groot artiest van 't woord.  Deze mens, dit wezen, heeft zoveel gaven en 't ben ik nu die hem hier nog hoort.  Onverstoord rustig, charme te over, bewust van het mooie en ogenschijnlijk tegenstrijdige mysterie van leven en doorgeven.                         

+uit 'Dank je J.' : "Misschien ben je vandaag op je koffie en koeken meer aanwezig dan ooit.

Als onze geest volgroeid is, wordt hij zeker wel in een andere dimmensie geboren.

Alles is immers overgang, vanaf de eerste cel tot en met het fenomeen 'mens'...en zijn tocht naar meer bewustzijn over het waarom van dit leven.

 ++++Speciale ervaring bij de verassing van een collega :  zie prozastuk 'Doodongewoon'hier niet

afgedrukt  (MVT uit E)  en het aansluitend theoretisch stuk met als hoofpersonage de 'anti-materie

++++"Ik wens U allen bovenmenselijke krachten toe"  Het enige wat je daarvoor moet doen is ze vragen, van binnenuit naar buiten toe...en ...blijf erin geloven.  Die krachten bestaan. 

Ze draaien rondom ieder atoom en zijn even vergankelijk en onvergankelijk, als hun dragers, de elektronen dat zijn.  Ik geloof niet in dood, alleen in het leven...dat een energievorm is die altijd in andere vormen overgaat... enz   (voor broertje vd Zingende Vlinder)

+++Doet iedereen hier ervaringen op en leeft in de richting van z'n dood, het moment waarop iemand een andere, niet-lichamelijke energie wordt, die deel zou kunnen gaan uitmaken van de verder evolutie van de levenden hier ?  Wie , hoe, wat, waar gaat helpen; kan niet vanuit een detail vanaf 'hier' geraden worden, alhoewel hun hier misschien alleen ook hun hier is, vanwege hun genetische wortels.  Dus zou de zin van het leven kunnen zijn dat iedereen hier 'sterk' moet worden en de waarheid in z'n eigen leven te ontdekken heeft; teneinde achteraf nog van nut voor anderen te kunnen zijn.  Of komt dat allemaal slechts de genetische erfgenamen toe en daarmee uit ?  Zou een 'omnitalent' qua inzicht een dergelijk breed gamma aan 'intuitie' verstrekken aan vele mensen, organisaties... ?  Wachten wij onze beurt af om een zo goed mogelijk begeleider te worden na onze dood; we oefenen in ieder geval al tijdens ons leven.

Misschien bestaat de geest van diegenen die er nog zijn op een genetische manier wel voor een deel uit diegnen die er niet meer zijn; omdat wij biologisch bestaan uit de voortzetting van voorouders.  Alleen op die manier keren wij biologisch terug.

If this is wrong only one thing can be wright : we return to the simple, uncomplicated consciousness of minerals, air and light or the fire in the elements.  Our biological cells we 'enherited' (in fact a wrong word, because we 'are' those cells) and the spiritual part of us (the consciousness of those cells) is one with those cells, so we can pass them on.

In fact , all things that are and all things that happen and all beiings that exist, share one purpose : the evolution of the soul...but when the soul dies, the embryo, the spirit is born ?

                +gedicht voor het zachte dat tante Julia in ons achterliet

iedere lente als de fluweelzachte jonge blaatjes van honderd verschillend-kleurige bomen ons van het goede in de mens doen dromen;

en ik hun vorm en wezen dankbaar zoen, als een colibri met z'n lange snavel in een bloem, klopt m'n hart om al die mooie vormen

ook dit voorjaar, bij het maken van dit gebaar, wordt het zware draagbaar

Ze is al een tijdje 'weg' ons Juliaatje, maar bleef voor ons het zacht mamaatje;

wat we in haar niet meer terugvonden, bleef in ons, ongeschonden

haar ongeschonden jongemeisjeshart, zit al enkele jaren onverward, zonder smart

als onzichtbaar, maar innerlijk voelbaar stuifmeel vervlogen

zalig togend in de hemelen in onze lijven, hoofden en daarboven

onze famillie heeft in zich een hele zachte 'touch'; al het zware dat dit aantrekt te willen dragen, wordt op termijn echter 'to much'

het doet onze lichamen op de ene of andere manier verslijten;

doch de herinningen aan hetgeen iemand in ons deed verblijden,

zullen voor altijd, ons soms sterkend, bij ons blijven

al schrijf ik nu nog duizend woorden over haar

't is niet nodig, want ik voelde me altijd al zonder woorden kort bij haar;

zo warm en gezellig om bij te zijn, net zoals bij mijn grootmoeder;

haar lach en warme ogen in Hofstade aan 't strand...oh eeuwig behoedster

een vrouw met een uitstraling, een geborgen gevoel,

sterker dan duizend winterse Leuvense stoven, heeft met een pijn, evenredig aan de diepte van haar levenswortels, lichamelijk strijdend tussen ons mogen uitdoven

Zelf in haar kasteel in Glabbeek-Zuurbemde aan het zure 'Ende' was ze soms nog 'Glad'-beek-'blij' in haar  aardse ende. 

Moge ze in ons ook tot de laatste onzer dagen kabbelend als een beekje ;

die menselijke vreugde in haar specifieke vorm blijven aanvoeren;

vanuit de bron waarbij heel het mensenavontuur begon.

Voor Julia,

Geboren op ’t einde van de eerste wereldoorlog

Gestorven bij ’t begin van hopelijk de laatste

Voor een stuk van ons heengegaan in de warmste MAart  in 85 jaar

+Herinneringen aan Willy de misdienaar, de bakker, de brouwer, den humorist

Als een braaf manneke met kortgeknipt rond haar,

keek hij door het hek aan de poort van het Boechout aldaar.

Als oppermisdienaar leerd hij me op woensdagnamiddag nog het Latijn;

zoals alle talen soms ontoereikend voor de pijn van het zijn.

Hij genoot van het leven, het bakken van brood;

tussen menig pot en pint een vrolijke noot in nood.

Hij leerde me ook biljarten in 't café bij Polle;

deed me voor hoe je best niet achter de meisjes moest hollen.

Als hij ergens onder de mensen kwam, kwam je een levensgenietende flapuit tegen;

waar hij iets zei, werd er niet langer over vanalles gezwegen.

Nadat hij ons zijn brood had leren eten; waarvoor onze dank,

wilde hij ons daarna bekoren met zijn discount in drank.

Hij werd de nieuwe Pieeh de Brouwer van 't dorp;

zo moesten we voor onze dorst niet verder dan een steenworp.

Maar zoals voor iedereen dienden andere uitdagingen zich aan; om anderen te helpen ,  hoewel hij wist dat ze hem niet allemaal even goed zouden afgaan.

Al raakten we het spoor van zijn doen en laten met de ongenadige tijd kwijt;

Bij het ophalen van herinneringen hebben we ons dikwijls over hem verblijd.

Zoals die keer dat 'André van Halvernegen' bij Polle kwam binnengestapt...

"Dré van Halvernegen al hier en 't isalleens geen acht uur"werd toen door hem gegrapt.

Hij streed zijn gevecht met het overleven moedig voort; achteraf is 't natuurlijk

altijd spijtig dat je van iemand niet veel meer hebt gehoord.

Willy je was veel meer voor ons dan een 'de Witte van Venusl'die ons miswijn leerde drinken; we zullen nog aan je denken als we op je hemelse rust klinken.

Een kop als de jouwe gaat niet zomaar uit onze gedachten;

kom ons daarom in 't cafe bij Sint Pieter maar opwachten.

Ooit schreef ik over jouw een kort verhaal over wat we in onze jeugd deden;

nu je vanboven alles kan zien, moet je 't eens komen lezen.

Je hebt wel niet de ouderdom van je grootmoeder gehaald, maar in een droom

zei ze me dat ze blij is dat het je nu beter gaat.

Amuseer jullie allemaal maar goed hierboven, en doe daar misschien wat  hemelse wijsheid op; wij blijven hier in het goede van diegenen die je achterliet geloven.

Geloven is niet één of ander kerkelijk werk, maar al datgene wat je hier binnen bepaalde perken voor mekaar kan doen, vOOr de zerk.

Jij hebt hierboven niks te vrezen,

Je hebt ons op je typische manier het beste van jezelf willen geven.

En als dat zoals bij iedereen eens niet lukte, 't is je ruimschoots vergeven.

één van de velen die de warme, gulle mens in jouw mochten kennen.                                         

Lopen we hier daarvoor tenslotte niet allemaal rond ?                                                                    

+DE DODEN

°°°°°°°°°°°°°°°°

hebben DE DODEN  ALLEEN VIA GENETISCHE WEG IETS MET ONS TE MAKEN ?

MET DE REST HEBBEN ZE toch GEEN ZAKEN ?

DAT ZE ZICH ONDER MEKAAR MAAR VERMAKEN.

Of laten we ze hun anti-materie zijn maar gunnen, nu ze zich weer tot verschillende stoffen moesten laten  verdunnen.

IK BEN BENIEUWD NAAR WAT ZE MET SOMMIGE DROEVIGE FIGUREN HEBBEN AANGERICHT

DEZE VERSCHILLENDE GRADATIES VAN LICHT,

VERZAKEN ZE DAARBOVEN OOK AL AAN HUN PLICHT ?

OF KRIJGEN DIE TRIESTIGAARDS DAAR OOK NOG EEN SOORT GEZICHT

OF HEBBEN ZE ER TOTAAL NIETS MEER AAN GEWICHT ?

OF KUNNEN ZE ALS STRAF MET HUN LICHTLOOS GEWICHT

NIET MEER AAN DE ENERGIE VAN HET GEDICHT ?

(zie ook 'er was dus toch leven na de dood op http://dichterbijdeziel.skynetblogs.be

Gusta,  voor jou deze woorden

Hoe mooi, als een leven zo geslaagd is.

Hoe je dat deed ?

Alledaags diepzinnig zijn.

Direct in je manier van spreken, de tijd nemend.

Op een hele betrokken manier converseren.

Moeder, grootmoeder, weduwe, medemens.

Stille getuige van de niet altijd vreedzame geschiedenis.

Uitnodigen om deel te nemen aan je diepmenselijke warmte.

Dat onbaatzuchtige zachte dat je te bieden had.

Hebt.  Weet je nog de manier waarop ik jou m'n troost overbracht.

Toen je het had over m'n bompa die op bruiloften en in de schuur 'preekte'...

zonder pastoor te zijn, zoals je zei.

Je gelaat, je blik bracht Eurazië en duizenden jaren menselijke migratie

zomaar naar Meensel...Oosterse wijsheid in 't Westen.

Moet je m'n foto's over Schotland nog zien nu je weer een stukje de wereld bent ?

In een fraktie van sekonden en langer zal je ons soms nog bezoeken...

waar we ook naartoe mogen reizen of zijn...

we zullen je zien tomaten pellen, buiten op een stoel, of taart aansnijden.

Poëtisch traag je vragen stellend, kort antwoordend, polsend.

Weet je Gusta, onze digitale moderne wereld heeft veel Gusta's nodig,

met de spontane warmte van het zuiderse;

mensen die na een gesprek op 't kerkhof zeggen  :

"komt ge ni mee een zjat kaffee drinken jong".

Babbellen over dingen die mensen in hun eigenste belangrijk vinden.

Geen commercie of goedkope achterklap of over liefde als iets uitsluitends fysieks.

Zo zal je ook blijven opduiken in onze geest... .

Verleden week, een avond toen je in Meensel niet meer was,

trok er een soort mist over de weiden naar de vijver bij jou vanachter.

Meensel staat een hele week stil bij het verlies van vier van z'n mensen.

Gisteren getuigden de kleuters op het schoolfeest van blijheid ondanks alles.

Je hebt je moment goed gekozen.  Rust in vrede mooie mens.                                                         

voor een man met zijn eigen heel eigen karakter

Een vader.

Eens nog een jongen.

Vóór jullie blij werden verwacht.

Dan iemand die jullie hielp groeien.

En ineens een paar knieën om op te stoeien.

Je vader.

Eens een man die in slaap heeft gezongen.

Vóór dag en dauw alles mede in orde bracht.

Dan iemand die soms ook opvrolijken kon.

En beetje bij beetje het gezin dan ontspon.

Jullie vader.

Eens de geliefde melkboer en zijn ronde..

Vóór hij kippen en eitjes, fruit voortbracht.

Dan al zijn jaren in de melkerij.

En jullie hem vaak mee geholpen, dichtbij.

                                                                                                                                         

De vader.

Eens... het generatiekonflikt begon.

Vóór elke tijd anders bedacht.

Dan later, iedereen had iedereen beter begrepen.

En hij, op eigen tijd en tempo vantussen genepen.

Een man.
Eens zelf jong, speels, ongebonden.                                                                            

Vóór het leven van toen voor hem werd bedacht.

Dan opgroeien doorheen stomme oorlogstaferelen.

En hij, los van jeugd, om het leven via zijn geliefde verder te geven.

Een man en een vrouw.

Eens zij aan zij, meer dan vijftig jaar soms jong.

Vóór alles 'bijeen', soms beetje hart, soms heel zacht.

Dan ondertussen de klein en kinderen , anders beleefde andere tijden.

En zij met een gans offensief om d'ouwe dag mee te verblijden.

Een mens.

Eens gaat eenieder van ons heen.

Vóór ergens iets anders dat roept en trekt en wacht.

Dan...dat zullen we dan wel zien en voelen.

En af en toe zullen we aan hem denken...aan jullie pa...onze Fons Vandepoele.

Een schilder.

Eens de man die landschappen en bloemen met verf bezong.

Voor alle vogelgezang en kleur had ie heel veel acht.

Dan, hoe meer tijd er overbleef hij op zijn manier het leven beschreef.

En wij, we genieten er in overgave van,... wondere man...herleef.

Je schilderde je ook in ons.

octo 24/10/2006 voor Fons VDP

raf c.  (pastoor van Kapellen heeft er een prachtig stuk over geschreven)

Raf, dat was ne vinnige kerel, ik zie hem zo nog op z'n blauwe traktor rijden.

Ook van z'n oude dag genoot hij zichtbaar.  Voor mij is hij niet dood.

Terwijl hij de konijnen voederde begaf zijn hart...mooi als je sterft dat er konijntjes op het erf loslopen.  Op zijn begrafenis wierp ik een verloren bloem van een krans afgevallen op zijn kist, mooie traditie die spijtig genoeg in onze 'cleane' wereld verloren is gegaan.  Wat is er vies aan een mooie houten kist die langzaam in de grond zakt ?

de snoeier

al over heel Europa met snoeiers gepraat, maar hoe fons met z'n pijp de tijd nam om iets uit te leggen, was wel heel speciaal

ik zag haar nooit zonder glimlach

't is een novemberdag

we dragen haar ten grave

haar die de meesten

nooit zonder glimlach zagen

van jongsafaan omringd

door vrolijke broers

een leven door toffe ouders omfloerst

we zijn zeker dat ze

van alle fijne dingen in 't leven

met man en kinderen kon genieten

velen dankbaar om wat ze hen meegaf

't blijft ons allemaal bij

niets gaat mee naar 't graf                                                                                                 

ook op sociaal gebied, gaf ze zich graag

temidden van de donkere kant van 't leven

heeft zij door haar moed

mensen een voorbeeld gegeven

dat ze in ons en daarbuiten verder leve !

-voor Anita P.-nov.06                                                                                                       

Liefdes verliezen en zielen die heengaan

Grote liefdes verliezen.

Staat kort bij zielen die heengaan.

Of bij zij die niet kunnen of mogen komen

Levens die men een stukje of veel moet afstaan.

Ze dan hier en daar nog herkennen.

Liefdes verliezen.

Negeren soms, redenen uitvinden…

Over waarom het zo moest.

En soms kloppen ze.

Verdriet en weemoed met dezelfde en andere inhoud.

Opluchting soms, maar van wie of wat of wanneer ?

Men denkt, na deze, geen deel lijden meer.

Terwijl het vuur soms nog wat na smeult.

         Relaties.

Altijd op andere toonhoogten, dimensies.

Andere situaties van noden van anderen.

Van de eigen verhalen ook.

Moeten ervaringen ons nog komen bezoeken ?

Moet men er zelf nog naar op zoek ?

De gevoelige snaren van mooie en unieke raakpunten.

Blijven herinneringen met het hart verbinden.

Grote liefdes verliezen.

Staat kort bij zielen die heengaan.

Verdriet en geluk en middenmoot, nooit dezelfde inhoud met die of die.

En voor passie zijn er ook zeven kleuren en tonen.

En vele liedjes in zeven stijlen.

De eenvoud van de witte ridder en de prinses.

Naar het land van  mythen en legenden verwezen de dag van vandaag.

Pipi Langkous en Peter Pan bestaan niet in de volwassenen wereld.

Indien er twee het blijven kunnen, het weze hen gegund.

Hou vast en geniet…en kies voor mekaar.

Complexere situaties…minder goed handteerbaar.

Grote liefdes verliezen.

Staat kort bij zielen die heengaan.

Hoe ouder men wordt, soms hoe zwaarder de optelsom.

En op de duur…

Licht blijven, altijd licht proberen blijven.

We waren het, zijn het en blijven het…

Althans letterlijk en in filosofische zin.

Tussen mekaar hangt af van dag tot dag.

Na al die ontelbare, niet meer verwoordbare periodes.

Grote liefdes die weer vriendschap proberen zijn.

Opluchting en ook wel een beproeving.

Zoals bij alles dat men niet is gewoon.

De bio negeren, valt te leren of integreren of niet.

Men is gewoon ook niet meer wie  men was toen men losliet.

Weet niet zeker wat te houden.

De eigen voorvaderlijke spelingen.

Het vervolg dat men er zelf aan breide.

Alle steken die men wel moest laten vallen.

Want breien aan het leven doe je niet alleen.

Het niet gemaakt zijn door het verleden…

Voor het volgen van een te sterk stramien…

Ondanks de brede schouders en een zee aan begrip…

Ondanks verdragen en weinig of geen last van jaloezie…

Raar bij wie wel en bij wie niet en wanneer.

Goede vrienden… en worden als kinderen en wijzen.

Grote liefdes verliezen.

Zoals de vreugde, nodig om via de kunst.

Weer dichter bij de ziel te geraken.

Maar het lijkt meer op dichter bij de geest geraken.

Die van iemand die men niet meer verstoren kan.

En houdt van blije dingen.

Wetend dat het leven meer met mensen voorheeft

…dan alleen romantiek en allerhande passie.        Octo