“Hoopvolle
verwachtingen verenigen” was het thema van de tentoonstelling vorig jaar. Dit
jaar “Een kind zei me”. Wel weet je wat
het kind in ons en kinderen zelf tegen ons zouden zeggen ? “Waar zijn jullie eigenlijk mee bezig ? Jullie leiders keuren oorlog goed en jullie brachten
ons op de rand van een atoomoorlog ! Militaire reconversie en recht op inkomen
en een goeie eenvoudig sociale zekerheid en een rechtvaardig taks systeem;
zinvol werk in een ecologisch gerichte samenleving…jullie zijn dat alles aan
het verstikken ! Jullie verdelen de bevolking in
nationaliteiten en links en rechts…zelden vragen jullie partijen wat wij nu
eigenlijk willen ! We nemen ons lot
daarom zelf in handen ! Wij willen
gewoon gelukkige mensen worden, naast gebruiksvoorwerpen maken ook weer leren
spelen, aan cultuur doen. Nadenken over de
filosofie, de zinnen van het leven.
Terug toneelgroepen oprichten in onze dorpen, een eigen school, weer een
winkel, meer volk weer in de land- en tuinbouw laten werken, de dieren uit hun
hokken halen, zelf bejaarden en behoeftigen verzorgen…want dat maakten jullie ook
al onbetaalbaar. Indien we plaats
hebben, mensen sociaal huisvesten en een gemeente in de arme wereld uitkiezen
om solidair mee te zijn. Onze vakbonden vragen van de mensen die in
militaire fabrieken werken te staken voor het recht op het maken van nuttige
dingen. Teveel gevraagd ? Jullie bekijken het maar. De toekomst is aan ons ! Octaaf en Thea google Facebook Fotofilosofie
In mijn Notebook van 2015 een dag
in Maart, de vijfde reeds; vond ik een zin over de dag dat Anna (van Roger
wegens eeuwenhoude relatiegebruiken) eieren bij mij in mijn Riellaart
chalet in Rillaar (snap je hem ?) kwam halen, de dag dat Jef de hond (nee
geen familienaam) weer geen lief vond.
Ik opende het bestand en schreef vier jaar later verder, merci computer
om me aan die dag te herinneren
Nee, vandaag is het 17 maart 2019 ondertussen en
woon ik daar niet meer waar het vorige geschreven werd; in Real Aart Riellaar,
Rillaar dus, aan de vijver in een bosje.
Werd vanmorgen wakker uit een droom.
In China moest ik een camion remorque (aanhangwagen) gaan laden in een
fabriek van fietsen, meer bepaald van die fietsen die je meestal aan ons
Belgisch strand ziet, vierwielers. Ik
had in de dag in mijn van oudsher geboortedorp, een dutje op de zetel gedaan in
Mensela (in de elfde eeuw betekende dat 'gemeenschappelijke woning' en onder
die naam schreef ik er over en voor de wereld een theaterstuk (Kiezen voor
Mensela) ; dat uiteindelijk niet van start ging wegens de eerste mooie lentedag
en een handvol aanwezigen, waaronder iemand die wat later de minnaar van de aan
mijn kinderen gelinkte ex leek te zijn.
De Chinese Engelstalige TY stond die dag op terwijl ik half sliep en een
aantal Chinese ondernemers met mekaar van gedachten wisselden. Heel creatief volkje die gasten, terwijl een
pak pers en dienstdoende politiekers elders ze vaak als 'ondemocratische
commies' wegzetten. Ze vallen tenminste
militair geen landen aan en zijn niet voortdurend bezig met in andere landen te
vervangen.
Dezer dagen zit de wereld in een sfeer waar de
acties tegen de klimaatopwarming zich vermenigvuldigen, misschien ook vandaar
de aard van mijn droom, beetje een vreemde mix van gisteren waar ik ook een
aantal mensen opbelde voor een verkiezingsmeeting in één van de vier
regiostadjes van ons Hageland.
Milieumaatregelen, doen maar…maar ze botsen nog teveel met
bezitsverhoudingen en met over hoe men filosofisch tegenover het leven staat,
jobs, jobs, jobs…of wat maken en doen en hoeveel en hoe beter te delen en
omgaan met mekaar. Maar da's niet alleen
filosofie maar ook een pak politiek…en dat gedeelte in mijn leven wil ik toch
op een andere manier gaan aanpakken.
Ook de Kerk evolueert. Een mis bijgewoond gisteren, doe ik nog bij
een uitvaart of een herdenkingsmis voor de ouders voornamelijk. 't Was Broederlijk Delen dag, in 't kader van
de 'vasten’. Er werd gesproken over de
landloze boeren in Guatemala en er was een omhaling, de schaal kwam als laatste
bij mij aan en er lag tot dan geen enkel bankbriefje in. Vrijgevigheid, wel anders opgevat door de
beminde gelovigen, vergeleken met welke progressie mensen en initiatieven ik
steun. 't Leek wel of de meesten gelaten
op hun einde aan 't wachten zijn, de ouderen en jongeren zie je niet veel
meer. "Laat ons bidden", zei men tot vijf maal, of de
ietwat zure voorlezer dan toch, altijd strenge meester geweest, ondanks zachte
inborst, "Laat ons bidden voor hen die altijd tegen de stroom in de
rechtvaardigheid hebben verdedigd, die nooit zwegen over onrecht, die de zin in
't leven bleven zien, die optimist probeerden blijven en alternatieven
zochten". Wel dat was allemaal op
mijn lijf geschreven…maar toppunt is dat er in heel die gemeente bijna niemand
spontaan naar de tentoonstelling voor en achter en in mijn huis is komen
kijken, fotowerk met teksten over alle aspecten van het bestaan. Ofwel is er over mijn ongewone leven teveel
achter mijn rug gebabbeld ofwel zijn een pak mensen compleet afgestompt. Goed dat er op het internet en in andere
middens wel response op het kunstproject van mij en mijn partner komt en er een
pak volk naar de openluchttentoonstelling in Eben-Ezer, Bassenge afzakt, waar
je het werk ook kan bezichtigen als je niet op facebook zit en dan
Fotofilosofie intikt. Lijkt wel of de
meeste mensen nooit hebben leren praten, alleen maar naar de officiële
uitleggers hebben leren luisteren en zwijgen, zwijgen vooral. Onderdrukt door vaak de mensen bij wie ze
leven ook. Op een aantal uitzonderingen
na die zo geen last hebben van familiaal en andere soorten verleden dat maar
niet stopt met zich sukkelachtig in het heden uit te werken.
Aan één iemand vroeg ik dan "Hoe zou het met
ons ma en onze pa ondertussen zijn " ?
Een vraag die eigenlijk al hetgeen de Katholieke en andere kerken
verkondigen counterde. De dame in
kwestie die mijn ouders al eens bezocht, werd er zowaar een beetje emotioneel
van en antwoordde innemend de 62 jarige ik die haar die vraag stelde. "Ja mijne jongen (hoor ik graag, doet me
aan mijn grootmoeder langs vaders kant denken), 't is allemaal nogal iets
hee". Zalige woorden, heerlijke
onuitwisbare herinnering ook weer. Net
zoals de Mark N. die buiten in een groepje te wachten stond en waarmee ik na
een tussenpauze van 57 jaar in de kleuterschool opnieuw geconfronteerd werd. In de tijd had hij het over tractors met
zeven paarden (paardenkracht) en ik begreep maar niet waarover hij het had
destijds. Ondertussen al zeven jaar met
prepensioen en vijf kleinkinderen en lid van de Witte Spreeuwen, de Voetbalclub
en de Opvangclub van kleinkinderen met grootouders. Naast de nostalgie naar de tijd van vroeger
van kasseien en hard voor de ouders werken, aardbeien plukken, dieren houden en
in mijn geval ook camions laden en lossen en fruitboomgaarden onderhouden; kwam
ook de moderne tijd ter sprake, hoe men via een gps systeem op twee dagen acht
hectare palen voor fruitbomen plant, mét een machine waar men gewoon een pak
palen moeten in heffen. Echt een
arbeider met spirit die Mark, buiten aan de kerk van Matheus en Katrien en Augustinus
en Fransiscus en Gregorius, maar van de laatste weet ik niet wat die ooit
gezegd o geschreven zou hebben. Ik
interesseerde me meer voor de tweeling zonen van een al overleden fruitkweker,
veel te vroeg gegaan, veel te hard moeten werken, altijd maar tegen die
schaalvergrotingen op. Zag ook iemand
met een US Army vest. Erg vond ik dat en
dat in een gemeente weer een kleine
honderdtal mensen door eigen volk eerst figuren naar een nazi
concentratiekamp werden gestuurd en er maar acht terugkwamen van de
Geistesacht-Neuenegamme streek. Slim van
die vooroorlogse Duitsers om het bij het Duitse proletariaat van toen populaire
woord 'socialisme' in hun nsdap partijbenaming te zetten; alhoewel deze er niks
mee te maken had Hadden de
Sociaaldemocraten en de KP
overeengekomen, dan waren de nazis nooit aan de macht gekomen. Tachtig jaar later stellen zich op wereldvlak
nog altijd dezelfde en andere uitdagingen.
Maar çoit, ik ging de politiek afbouwen.
Eigenlijk zou ik eens een mis willen doen in een of
die kerk. Nee, geen hosties uitdelen en
de mensen van uit een ivoren toren machtspositie aankijken alsof ze onverbeterlijke
zondaars zijn, maar het over het leven als een prachtig evolutieverhaal hebben,
waarin ze zelf zin te zoeken hebben, niet alleen aan de hand van wat diegenen
die er over hebben geschreven vertelden, maar ook aan de hand van hoe ze zelf
vinden van hoe hun leven in mekaar zit, hun verlangens en hoe ze met hun
talenten en tekortkomingen omgaan. Hun
de waarheden en domheden uit de oude teksten aantonen, hun bezorgdheid om wat
er in de wereld gaande is bijbrengen, hun leren zeer selectief met media om te
gaan en zo meer. Wat meer tot ware
wezenlijke dingen aanzetten. Ach die
mis, in de maand opgedragen aan Sint Jozef, onder wiens beeld ik zat, patroon
der arbeiders. “Jullie hebben het
misschien al gezien, als je omhoog kijkt kan je het zien” (zei de diaken
pastoor) “het beeld van Sint Jozef is versierd, kijk maar omhoog Octaaf”. Ikzelf zat naar andere beelden te zien en ik
zat er gewoon onder. Maar ik had natuurlijk
de mooie wit-blauwe maagd van Jozef in ’t oog.
Dat moet je wel kunnen hee, je naam laten vernoemen in de mis. Volgende stap is dat ik ga rechtstaan en ook
zelf iets zeggen. De diaken en ik hebben
enen wat aparte relatie sinds ik mijn gedichten voor mensen die overlijden online
op de sites van begrafenisondernemers zet.
Hij is het niet altijd eens met mijn zienswijzen, heb hem trouwens nog
nooit onze expo weten bezoeken of hem zoals ontelbare anderen iets horen over
zeggen. Als ik iemands boek lees, schrijf
ik er een recensie over, als ik iemands expo bezoek evenzeer. Interactie in plaats van
huisslakjesgedrag. Ach wat, ze lopen
achter, so what ! De vorige pastoor nodigde bij zijn aantreden iedereen uit om
met hem in een gesprek te gaan in de pastorie, nooit een wederantwoord gehad,
ook niet toen hij mijn toen nog levende mmoeder kwam bezoeken, de dag dat ‘de
Stoel’ aan de watertoren in Kiezegem stond (zie de verborgen metafoor uit de
titel ‘KIEZEN voor Mensela’). Ik was
juist dingen uit mijn totaalwek ‘Het Voortijdig Testament aan het schrijven
toen hij binnenkwam en ik over de gnostische auteurs begon, maar ach ja,
pastoors kunnen zo uit de hoogte doen alsof zij en zij alleen het warm water
uitgevonden hebben.
Hier gaan we weer, ach laat ze het allemaal zelf
maar uitzoeken en boven het ballast aan teveel overbodige info in hun leven uitstijgen ! “hoe hoger de wijsheid, des te meer de
intensiteit van observatie” schreef ik ooit.
Zelfs via dit schrijven is dat bijbrengen niet mogelijk, want wat ik
hiermee bedoel gaat nog een heel stuk verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten